درشهر لنگرود کسی انتظار داشت                چشمش به راه بود و دلی بیقرار داشت

                        فردا رسیده بود و نیامد ، دلش گرفت               بغضش گرفته بود و دلش انفجار داشت

                            سوتی کشید وبعد قطاری گذشت و رفت           اورا خیال برد که عشق قطار داشت

                        هرگز نگفته بود : نباید ببینمت                            اما نوشته بود : که قصد فرار داشت

                      گفتم : کجا؟نگفت ، ولی رفت و برنگشت       کارش چه بود؟ وای نگفتم چه کار داشت

                    اورفته بود کجا؟ هیچ کس نگفت                       شاید هوای دیدن شهر و دیار داشت

                    رفت او ولی به خدا دوست دارمش                     یادش به خیر باد دلی زار زار داشت

                   یادش به خیرباد شهابی ، همین کلاس            استاد فاضلی سخن از عشق و یار داشت

                  دیدم نگفت ولی لب مطلبش                         - او هرچه گفت خواند چقدر اعتبار داشت –

               یک جمله گفت و رفت که یادم نمی رود         - آن مرد پر هنر که دلی در بهار داشت-

: « جانم که عشق با همه رسواییش خوش است

با عاشقی که عشق تو دیوانه وار داشت »