وقتی دستام خالی باشه ، وقتی باشم عاشق تو
غیر دل چیزی ندارم که بدونم لایق تو
دلمو از مال دنیا به تو هدیه داده بودم
با تموم بی پناهیم به تو تکیه داده بودم
هر بلایی سرم اومد همه زجری که کشیدم
همه رو به جون خریدم ولی از تو نبریدم
هرجا بودم با تو بودم هرجا رفتم تورو دیدم
تو سبک شدن تو رویا همه جا به تو رسیدم
اگه احساسمو کشتی اگه از یاد من و بردی
اگه رفتی بی تفاوت به غریبه سر سپردی
بدون این و که دل من شده جادو به طلسمت
یکی هست این ور دنیا که تو یادش مونده اسمت
عزیزم بهار را با همه زیبایی هایش به تو تقدیم می کنم
.اگر بادلی بهاری به استقبال بهار برویم مارا هم پذیرا خواهد بود.
امید که سالی پربار و با نشاط وسرشار از شور و نور و گل و موسیقی داشته
باشی
با دلی بهاری بر سفره نشستم ودعایت کردم.
و در کنار سفره هفت سین از دیدن سیب سرخی چون تو سیر نشدم.
بانوی بهار
مقدمت گلباران
صبر کن عشق زمین گیر شود بعد برو
یا دل از دیدن تو سیر شود بعد برو
ای کبوتر به کجا قدر دگر صبر بکن
آسمان پای پرت پیر شود بعد برو
تو اگر گریه کنی بغض من هم می شکند
خنده کن عشق نمک گیر شود بعد برو
یک نفر حسرت لبخند تورا می بارد
صبر کن گریه به زنجیر شود بعد برو
خواب دیدی شبی از راه سوارت آمد
باش تا خواب تو تعبیر شود بعد برو
به کوچه گفته ام :
انتظارش را بیشتر کن.
وباد را
که : بویی برایش میاور
و
سحررا :
که مبادا شبی در آغوشی بخوابد
و ساعت را گفته ام:
هی تیک ، هی تاک ، هی تیک ، هی تاک...
و خدارا گفتم :
- وقتی طاقتم طاق شده بود-
از پول ، ماشین ، موبایل
- خلاصه هرچه می خواهد –
به او ببخشای
اما
اما
یک نفر که به او عشق بورزد
و دوستش داشته باشد
مرحمت مفرما
آمین یا رب العالمین
درشهر لنگرود کسی انتظار داشت چشمش به راه بود و دلی بیقرار داشت
فردا رسیده بود و نیامد ، دلش گرفت بغضش گرفته بود و دلش انفجار داشت
سوتی کشید وبعد قطاری گذشت و رفت اورا خیال برد که عشق قطار داشت
هرگز نگفته بود : نباید ببینمت اما نوشته بود : که قصد فرار داشت
گفتم : کجا؟نگفت ، ولی رفت و برنگشت کارش چه بود؟ وای نگفتم چه کار داشت
اورفته بود کجا؟ هیچ کس نگفت شاید هوای دیدن شهر و دیار داشت
رفت او ولی به خدا دوست دارمش یادش به خیر باد دلی زار زار داشت
یادش به خیرباد شهابی ، همین کلاس استاد فاضلی سخن از عشق و یار داشت
دیدم نگفت ولی لب مطلبش - او هرچه گفت خواند چقدر اعتبار داشت –
یک جمله گفت و رفت که یادم نمی رود - آن مرد پر هنر که دلی در بهار داشت-
: « جانم که عشق با همه رسواییش خوش است
با عاشقی که عشق تو دیوانه وار داشت »
بگو که زیر درخت نشسته بود یک مرد
زدست کارهای تو بانو چه شکوه ها می کرد!
نداشت گناهی ، گناهش این دل بود
که لحظه ای زمحبت گرفت ،گاه از درد
بگو که داشت برای شما دعا می کرد
برای دختری از شهر بی تفاوتی ،یخ، سرد
بگو همیشه به من گفت لحظه ای بانو
بمان به خاطر این دل برای این ولگرد
هنوز بوی تو دارد ولی چه سود بانو جان
خودت بگو چه بگویم نگفته ای برگرد
و یک شبی که خدا خانه اش چراغانی است
خودت بگو چه به من داد آن خدا ، شب یا درد!
مرا نبرد به دریا به شهر ماهی ها
ولی به بارش وباران به اشک ونم آورد
¦¦
و یاد روزهای بهاری هنوز هم زیباست
برای ما دوقناری دوعاشق شبگرد
افسانه ساز شهر تنهایی منم
افتاده در گرداب تنهایی منم
گفتم ولی باور نکردی
دیگر زمن جز نقش دیواری نمانده
گل نیستم از من به جز خاری نمانده
گفتم رها کن این دل دیوانه ام را
بشکن به سنگ نیستی پیمانه ام را
گفتم ولی باور نکردی
